Smoor ver-lift
Het is september 2016 rond 18:00 uur. Al een hele tijd gaat Nederland gebukt onder een hittegolf. Toppunt is een middagtemperatuur van rond de 38 graden Celsius. Precies in deze tijd, onder deze omstandigheden, is de verhuizing gaande van Marthie en Ine. Zij gaan van het Baanderronde complex naar een woning in Boxtel oost. Gelukkig hebben zij hulp uit familiekringen.
Op het moment, waarover het in dit stukje gaat, staat een zwager en een neef van Marthie in de krakkemikkige lift van het Baanderronde gebouw. Al tientallen keren, sinds de (her)opening van het gebouw, heeft deze hefinrichting het laten afweten. Voor deze verhuizing heeft men de gok gewaagd om van dit toestel gebruik te maken. Wat moet je anders, met dit hete weer? In de wetenschap dat je een loodzware vrieskist naar beneden moet brengen, hoop je er maar het beste van. Het zijn maar twee verdieping die overbrugd moet worden. De zwager en de neef hebben het gevulde gevaarte gebroederlijk in de nauwe en snikhete lift geschoven en ze kunnen er nog nèt zelf bij. De lift is, zoals altijd, zéér langzaam maar ook vooral zéér warm. Buiten is het ver boven de 30 graden. Het is, zoals gememoreerd, rond zes uur 's avonds en de zon heeft de hele middag meedogenloos door de glazen achterwand van de lift geschenen. Het broeikaseffect heeft zijn werk gedaan: het tweetal wordt gesmoord in deze nauwe ruimte, die meer weg heeft van een oven dan van een lift. In de wetenschap, of zou je moeten spreken van 'hoop', dat deze beproeving maar enkele tientallen seconden zal gaan duren, wagen zij het erop. Buiten de lift staat Marthie.
De liftdeuren sluiten zich, terwijl de zwager het zweet van zijn voorhoofd wist met de bovenkant van zijn onderarm. Na enig gegrom en geklik zet het gevaarte zich in beweging, tot enige opluchting van alle drie de betrokkenen. Men had zo zijn twijfels of er überhaupt beweging zou komen in deze doos met zijn slechte reputatie. Het betrekkelijke geluk is echter van korte duur. Nog geen drie seconden later komt alles tot een piepende en metalig knarsende stop. De lift lijkt klem te zitten. Er zijn nog wat brommende en klikkende geluiden te horen, samen met wat slurpende suizingen van circulerende olie. Daarna wordt het stil.
'Wat is dat nou?' zegt de zwager tegen de neef. De neef kijkt eens rond of dat hij iets heeft gemist en antwoordt:'Dit is niet goed.' Van buiten de lift horen ze Marthie roepen:'Hé, hebben jullie ergens op gedrukt?' Er wordt ontkennend gereageerd. Bij de twee in de lift begint een duidelijke onrust te ontstaan. Het afwachten en hopen dat 'de fout' zichzelf zal herstellen is voorbij en zonder aarzeling drukt de zwager op de knop die door moet gaan voor 'telefoon in de lift'. Dit werd door Marthie buiten de lift ook al gesuggereerd.
Enkele seconden later klinkt er een stem door het luidsprekertje die vraagt wat er gaande is. Als de situatie duidelijk is voor de 'telefoon persoon', krijgen de twee, die het al vreselijk warm hebben, te horen dat er hulp gestuurd zal worden. Er kan alleen niet worden verteld hoeveel tijd daarmee gemoeid is. Er moet een Kone monteur uit Tilburg komen en dat zou wel eens drie kwartier kunnen gaan duren. 'Drie kwartier!!?' roept de zwager vol ongeloof. 'We zitten hier in een oven!!' De stem uit het luidsprekertje zegt dat het inderdaad vreselijk is, maar een andere oplossing is ook niet voor handen. Voor de twee is er geen centimeter schaduw in de benarde, bedompte doos en de onrust slaat om in lichte paniek. Van buiten de lift wordt er geroepen dat het misschien een goed idee is om een ijsje uit de vrieskist te halen tegen de dorst en voor verkoeling. Dat wordt onmiddellijk omarmd en in de praktijk gebracht. Terwijl de ijsjes smelten als sneeuw voor de zon lijkt het een goede uitwerking gehad te hebben op het denkvermogen van de zwager. Hij heeft besloten om te gaan bellen met zijn mobiel en zegt tegen de neef:'Ik ga de brandweer bellen via 112!' Hij kijkt in ogen die lijken te zeggen:'Dat is een supergoed idee!'
Buiten staat Marthie, die al vergeefs en tegen beter weten in, herhaaldelijk heeft staan wrikken en duwen tegen de roestvrij stalen deuren. Hij hoort wat er binnen gaande is. Hij kan zich een klein beetje voorstellen hoe warm het daar is terwijl hij in de relatieve koelte van het trappenhuis van het gebouw staat. Het is inderdaad om af te pikken in de kooi waarvan de wanden voor een kwart uit glas bestaan. De twee zijn kletsnat van het zweet en zijn alvast begonnen aan hun tweede ijsje. Hoe lang staan ze ondertussen hier? Het zal hooguit een minuut of vijf, zes zijn.
De brandweer arriveert ruim binnen 10 minuten en gaat meteen aan het werk. De brandweerauto op de stoep, een team van brandweerlieden die de situatie snel inschatten. Terwijl er licht panikerende geluiden uit de plek des onheils ontsnappen blijkt de brandweer niets uit te kunnen richten: een sleutel ontbreekt, de deuren forceren lukt evenmin.
Er lijkt niets anders op te zitten dan te wachten op hulp uit Tilburg. Het enige wat de brandweercommandant het ongelukkige duo toeroept is:'Het is het beste als je op de grond gaat zitten. Daar is het het minst heet. Probeer je zo rustig mogelijk te houden en blijf het vochtverlies aanvullen.' Alle adviezen die ze hoorden hadden ze zelf ook al bedacht en uitgevoerd. De hitte was bijna ondraaglijk en de zwager was bang dat hij buiten bewustzijn zou raken. Hij was zo wijs dit niet hardop uit te spreken om geen onnodige negativiteit te veroorzaken. Het moest flink boven de 40 graden zijn, misschien wel in de buurt van de 50. Ondanks deze omstandigheden begon men te berusten en het leek wel of dat hielp tegen de hitte.
Regelmatig was er contact door de gesloten liftdeuren. Al die tijd bleven de brandweermannen ter plaatse. Een van hen had geopperd om nogmaals te bellen naar Kone, voor suggesties om de lift te ontgrendelen. Misschien was er een manier om het mechanisme te omzeilen dat er voor zorgde dat de deuren gesloten bleven als de lift tussen twee verdiepingen tot stilstand kwam. Misschien was er iets te regelen vanuit de 'machinekamer' van waaruit deze elektro hydraulische lift aangestuurd werd? Na contact met de meldkamer was het duidelijk dat deze suggesties op niets uit zouden lopen. Uit alle informatie bleek namelijk dat de lift geblokkeerd was door een 'ontzetting' die alleen door een geautoriseerde monteur opgeheven zou kunnen worden.
De ontzetting van de twee slachtoffers, die inmiddels meer dood dan levend op de ruwe, stroeve liftbodem zaten, konden ze dus voorlopig even vergeten.
Dan is eindelijk het moment daar, dat een jonge man met en Kone embleem op zijn helderblauwe poloshirt, een verhitte blik en een rood koffer binnenstapt. Helderblauw en donkerblauw verklappen hoeveel invloed de zon en de file op de lichaamstemperatuur van de 'reddende engel' hebben gehad. 'Ik zat in een file op de N65', zegt hij nog gauw en loopt meteen door naar de 'machinekamer', waarschijnlijk om de boel op non actief te zetten. Even later is hij terug terwijl het zweet van zijn met dunne blonde krulletjes bedekte hoofd af gutst. Hij slaagt erin om de liftdeuren te openen, zonder ze te beschadigen. Het onfortuinlijk gesmoorde tweetal wordt uit de lift geholpen. Op het moment dat de deuren zich openden stroomde een weldadige koelte hen tegemoet vanuit de hal. Ze waren kletsnat maar zeer opgelucht en gelukkig, wat af te lezen was aan hun gezichten die getooid waren met een vermoeide en van zweet glanzende glimlach.
'Pffoeh, ik ben blij dat ik uit deze oven ben. Om kapot te gaan zeg!!' zei de zwager. 'Ik stap nooit meer in deze lift.' Vulde de neef aan. 'Dat zal ook niet meer hoeven, als wij hier weg zijn.' Merkte Marthie nog fijntjes op. De monteur wist de boel binnen betrekkelijk korte tijd te herstellen, terwijl het drietal in de te ontruimen woning een biertje dronken tegen de schrik. De brandweer was vertrokken na het arriveren van de monteur. De laatste meldde zich bij nummer 17, waar de dorst met nog een tweede flesje was gelest, met de mededeling dat de lift met inhoud op de begane grond was gearriveerd. De vrieskist werd eruit gereden en zo kwam dit avontuur tot een redelijk goed einde.
Nog nooit waren mensen zo 'verzengend' verplaatst in deze toch al zo onbetrouwbare lift. Voor altijd zouden de zwager en de neef terug denken aan het moment dat ze zo 'smoor ver-lift' waren. Gesmoord vervoerd in een lift die er de brui aan gegeven had op een moment dat wel héél erg ongelegen kwam. Je moest er niet aan denken dat er iets gebeurd was. Wat, als er iemand bijvoorbeeld een hartfalen had gekregen door oververhitting? Welke medische ramp er zich ook voltrokken had, het zou enorm veel stof hebben doen opwaaien. Verantwoordelijkheden zouden heen en weer zijn geschoven. Families zouden in paniek zijn of erger: in rouw.
Gelukkig is het dus met een 'sisser' afgelopen. Marthie heeft geen contact meer opgenomen met instanties. Hij heeft gelukkig geen schade geleden.
Gelukkig ook voor die instanties...
Rest de vraag: wat is het nut, wat is de meerwaarde van de knop 'telefoon in de lift'? Praktisch iedereen heeft een mobiele telefoon bij de hand waarmee exact hetzelfde resultaat te bereiken is. Het is een wettelijke verplichting wordt gezegd.
Is het ook een wettelijke verplichting dat het een peperduur abonnement is: 333 euro?