Populaire populieren

Ik keerde terug, na tientallen jaren, naar het dorp waar ik was opgegroeid. Daar was de straat die mij zo vertrouwd was en waarvan ik als kind niet had gedacht dat ik hem ooit zou verlaten, laat staan hem voor altijd de rug toe zou keren. Toch gebeurde het, zoals het in de meeste mensenlevens gaat. Slechts een kort moment keerde ik letterlijk op mijn schreden terug.

Mijn ouderlijk huis stond er nog. Bijna precies zoals het in mijn geheugen gegrift stond. Alleen de tuin er omheen was wat veranderd. Meer plaveisel, om het onderhoud te vereenvoudigen. Aan de overkant van de straat stond een rij bomen, vroeger. Een stuk of vier Canadese populieren. Ze waren op enig moment, ergens tijdens mijn jarenlange afwezigheid, weggehaald. Tot de grond toe afgezaagd. De wortels uitgegraven. Afgedankt. Ze werden gedegradeerd tot obstakels bij de herziene ruimtelijke ordening: een andere bestrating, een trottoir dat er voorheen nooit was, moderne bebouwing.

Voor mij stonden ze er nog altijd, namen ze nog steeds hun imposante ruimte in: die vier stoere Canadese populieren met hun dikke, ietwat schuine, naar het oosten overhellende, bemoste stammen. De westenwind had het jaar na jaar geprobeerd. Een aanloop nemend over de akkers en weilanden, die er toen nog lagen, kwam zij aangeraasd. Aan takken rukkend, aan twijgen plukkend, tegen de stammen drukkend. Maar de stevig gewortelde mastodonten gaven geen krimp. Slechts een paar graden uit het lood stonden zij. Met hun takken maakten de vier overwinnaars der elementen een lange neus naar alle windrichtingen. Zij hadden, met hun trotse frisse volle bladerenkroon van jonge vers groene hartvormige vlaggetjes, de victorie elk voorjaar opnieuw gevierd.

Nu stonden zij daar weer en zouden daar voor altijd blijven staan in mijn herinnering. Ook al vielen soortgenoten in mijn kinderjaren wel eens ten prooi aan de houtvester die het hout voor goed geld kon verkopen. De stam was voor de productie van klompen. De takken voor het vlechten van manden, of de vervaardiging van verstevigingen in waterkeringen in rivieren en kanalen. Ook al droeg niemand meer houten schoenen en hadden ze al lang andere materialen gevonden voor de waterkeringen, die bovendien veel sneller en dus goedkoper aan te brengen waren: mijn vier helden bleven fier overeind!