Mep

Mep

Laatst was ik op een feestje in gesprek met een voormalig inwoner van een Angelsaksisch land, wat ik niet nader zal aanduiden omdat het over het Verenigd Koninkrijk gaat, alwaar de term 'hooligan' uitgevonden schijnt te zijn.

Het gesprek verliep redelijk gemoedelijk en het feest was gezellig en dat wilde ik graag zo houden. Die wens werd allengs wat lastiger toen het gespreksonderwerp op kleine kinderen kwam. Mijn gesprekspartner, die zelf vader was van twee kleine meisjes, stond op het standpunt dat specifiek jongens, mits ze pijn hadden, niet mochten 'houlen'. Wij Nederlanders denken over het algemeen dat we beter Engels spreken dan omgekeerd, maar het was mij natuurlijk duidelijk wat hij bedoelde. Dat betekent niet dat ik het met zijn uitspraak eens was. Integendeel, want in zijn voorbeeld haalde hij een jongetje aan van nog geen vijf jaar dat huilde toen hij, om wat voor reden ook, niet naast zijn favoriete nichtje mocht zitten. Dat was volgens hem niet te tolereren. Het leek wel een meisje. Het kereltje was niet stevig genoeg opgevoed. Je gaat toch niet 'houlen' als je niet naast je nichtje mag zitten?! Bij ons mochten we daar vroeger niet verdrietig om zijn.

Om zijn argumenten kracht bij te zetten, vertelde hij dat het hier ten lande, waar hij nu een kleine vijtien jaar woonde, een beetje erg soft aan toe ging. In zijn geboorteland namelijk was het maar heel normaal dat je vóór je tiende levensjaar minstens drie gevechten achter de rug had. Als er hier in het dorp twee jongens op straat aan het vechten zijn dan is heel het dorp in rep en roer en is hel en verdoemenis losgebroken. (zo verwoordde hij het niet, maar dat was wel wat hij bedoelde te zeggen).

Toen ik dit, in zijn ogen, sterktebod aanhoorde begon het in mijn binnenste te borrelen en besloot ik tegelijkertijd niet op zijn discussieavances in te gaan, omdat ik voorvoelde dat het feest er niet gezelliger op zou worden en dat vond ik het niet waard. Even daarvoor had hij ook al laten weten dat hij bij voorkeur in de stad wilde wonen, omdat daar altijd wel 'iets' gebeurt. Een stad als 's Hertogenbosch was daarbij te klein. Het moest minstens een stad als Nijmegen zijn, waar tenminste 'dingen' gebeurden en daar had je ook gelegenheden waar je een Engels ontbijt kon krijgen en daar waren Engelse Pubs. Dat bestond niet in kleinere steden. Toen voor mijn gevoel één en één twee was, kreeg ik visioenen van volle stadions met kaalgeschoren, beschilderde en van bier en zweet druipende figuren, vaak net zo slecht gekleed als - getaald en in hordes een spoor van ellende trekkend. Bij voorkeur, of eigenlijk uitsluitend in groepen opererend lallend, met een onzichtbare leider die de dienst uitmaakte en opdracht gaf tot molestatie, vernieling of belediging in elke denkbare vorm, waarbij slechts één ding uitdrukkelijk verboden was. 'Houlen' was verboden, maar dat was ook niet zo moeilijk want je was toch verdoofd door de drank als je pijn had en bovendien zat je veilig opgesloten in de groep en je was meestal aan de winnende hand.

Waarom ik dit visioen kreeg weet ik niet, maar het vermoeden was dat ongevoeligheid, het uitschakelen van emotie, bij mijn gesprekspartner naar alle waarschijnlijkheid bij hem synoniem is voor stoerheid, viriliteit, ruigheid en mannelijkheid. Meisjesgedrag door jongetjes van nog geen vijf jaar is verwerpelijk in zijn ogen. Dan Kun je nog beter ergens om vechten, al weet je niet wáár om, dan dat je meisjesgedrag vertoont als jongetje. Niet nadenken en meteen een mep uitdelen, of méér dan een, dát is pas stoer. Als je dit gedrag uitvergroot naar de situatie in het midden oosten bijvoorbeeld, dan zie je daar hetzelfde. Laatst hoorde ik daar een oud generaal van de Nederlandse strijdkrachten op tv over spreken: 'In die cultuur is het de gewoonste zaak van de wereld dat je eerst oorlog voert en als uiterste middel overleg toepast. In onze cultuur beginnen we met overleg en als uiterste middel gaan we over tot het toepassen van geweld.'

Het is belangrijk dat jij als individu je ego zo groot mogelijk maakt en de ander daarmee afschrikt, zodat je de indruk wekt een eventuele confrontatie gemakkelijk aan te durven. 'Mep', de titel van dit stuk staat eigenlijk voor: 'Mijn ego prevaleert.' Inderdaad met een streepje onder 'mijn'. Want ego centrisme en afschrikking die angst maskeert zijn hier aan de orde. Ik ben me bewust dat ik inmiddels stiekum op de stoel van de psycholoog ben gaan zitten, maar bij mij werken deze uitlatingen nu eenmaal zo, dat de nekharen omhoog komen en de waardering en het respect voor de gesprekspartner de omgekeerde richting in gaat. In het algemeen heb ik altijd moeite gehad met spieren voor hersenen zeker als die spieren ingezet worden door toedoen van externe hersenen. Onder het motto dus: 'Ja maar, hij zij dat ik dat moest doen.' De verantwoordelijkheid leggen bij anderen kenmerkt ook dit type mensen.

Of dat de leider nu hoort bij een groep hooligans of bij een groep strijders maakt niet uit in principe, wel in eindresultaat. Het is respectievelijk heel erg en afschuwelijk. In beide gevallen heb je hersenloze volgers nodig die je iets wijsmaakt en vervolgens een vernietigende opdracht geeft. Die opdracht moét uitgevoerd worden op straffe van tenminste uitstoting of eliminatie. Of je krijgt bijvoorbeeld opdracht om mensen te molesteren, publieke zaken te beschadigen of te vernietigen. In het tweede geval krijg je opdracht mensen te doden, of publiek erfgoed van onschatbare waarde te vernietigen.

Hersenloze figuren om deze opdrachten uit te voeren zijn er blijkbaar altijd te vinden.

Het is misschien triest dat dit gevoel op een feestje ontstond maar de link was kennelijk onwillekeurig gelegd. Tegelijkertijd had ik ook het gevoel dat een discussie ontspoord zou zijn en een relatie met anderen eveneens.